حمایت از صنایع کوچک برای دوام بزرگترها

فرزانه مستاجران

در کشور ما وقتی حرف از صنایع و حمایت از آن زده می شود در ذهن بیشتر افراد و به خصوص مسئولین چند صنعت بزرگ که اتفاقا بازده آنچنانی هم برای کشور ندارند نقش می بندد. در حالی که آمار نشان می دهد بار اصلی اقتصاد کشور ما بر دوش صنایع کوچک و خرد است.

در تقویم کشورمان ۲۱ مرداد ماه به نام روز صنایع کوچک به ثبت رسیده است و این هفته  فرصت مغتنمی برای به تصویر کشیدن جایگاه واقعی صنایع کوچک و متوسط وارج نهادن به ارزش های معنوی، اجتماعی ، تلاشگران در این عرصه اقتصادی است .

شاید باورش برایتان سخت باشد که بگوییم در حال حاضر صنایع کوچک و متوسط بیش از ۹۶درصد صنایع کل کشور و حدود ۵۰ درصد از اشتغال کشور را در برگرفته و حمایت از صنعتگران و کارآفرینان شاغل در صنایع مذکور بنحوی حمایت از ایجاد اشتغال صنعتی پایدار و گسترش عدالت اجتماعی در همه مناطق به ویژه مناطق محروم و کمتر توسعه یافته است. وقتی حرف از حمایت از مناطق محروم زده می شود شاید تنها گزینه ای که به فکر برخی از مسئولین امر می رسد کمک های مقطعی و کوتاه مدت است اما باید گفت برای سامان دادن مناطق محروم بهتر است به جای ماهی دادن به آنها ماهی گیری را یادشان بدهیم و مطمئنا حمایت از صنایع کوچک همان آموزش ماهیگیری برای این قشر از جامعه است.اگر اقتصاد کشور به سمت اینگونه صنایع سوق داده شود شاهد تغییرات بنیادین در اقتصاد کشور و تحقق اقتصاد مقاومتی خواهیم بود.

از آن جایی که صنایع کوچک با توجه به سرمایه اولیه پایینی که نیاز دارد، فشار مالی سنگینی به دولت وارد نمی کند اما در مقابل ظرفیت اشتغالزایی بالایی دارد. در دنیا و در کشورهای توسعه یافته نیز به این مهم پی برده شده است  و در حال حاضر در عصر توسعه نقش افرینی صنایع کوچک قرار داریم ،  یک چهارم اشتغال کل جهان و  یک سوم مجموع سرمایه گذاری ها در صنایع کوچک است. با توجه به اینکه  ۹۶ درصد از اشتغال ایران در همین بنگاههاست بنابراین لازم است با حمایت از این واحدهای تولیدی در واقع از اشتغال کشور حمایت کنیم.

بر اساس قوانین اقتصادی ، صنعت موتور محرک اقتصاد هر کشور قلمداد می‌شود و ایجاد اشتغال، گسترش دامنه و میزان نقدینگی، توسعه تجاری و افزایش سطح درآمد ملی هر کشوری از مهم‌ترین تأثیرات بخش صنعت در هر کشور به شمار می‌رود. در شرایطی که صعود بی‌رویه و غیرقابل‌انتظار نرخ ارز هزینه‌های اضافی را به صنعتگران تحمیل کرد، محدودیت حاصل از شرایط تحریم در ورود ماشین‌آلات و مواد اولیه صنایع نیز مانعی بزرگ در فعالیت سربازان اقتصادی را به همراه داشت و شرایط سخت سایه شوم خویش را بر صنعت نیز گستراند.کمبود نقدینگی و همچنین عدم امکان بازپرداخت به‌موقع بدهی‌های تسهیلاتی صنایع نخستین چالش و مانع در حرکت صنایع منطقه به‌سوی تداوم تولید است که می‌تواند با اعطای امتیازات و شرایط ویژه در جهت توسعه نقدینگی و همچنین امهال پرداخت اقساط تسهیلات باقیمانده کمرنگ و کم اثرتر شود.

شاید در هر تولیدی و یا کارگاه صنایع کوچک بیش از ۱۰ نفر به اشتغال مشغول نباشند اما زود بازده بودن این صنایع را نیز باید در نظر گرفت . وقتی در صنایع بزرگی مثل خودروسازی هزاران میلیارد از هزینه های دولتی صرف می شود تا کارگران آن بخش بیکار نمانند باید این مسئله را هم در نظر گرفت که یک دهم این هزینه ها اگر در صنایع کوچک و در حمایت از کارگران این بخش صرف شود تعداد کارگر بیشتری را میتوان از بیکاری نجات داد. علاوه بر کاهش بیکاری در حمایت از صنایع کوچک میتوان رونق بیشتر صنایع بزرگ و عدم نیاز به واردات برای صنایع بزرگ را شاهد بود و این یعنی همان حمایت همه جانبه از تولید در تمام سطوح!