نکوداشت یا فاتحه شهر؟!

فرزانه مستاجران سالهای سال مردم اصفهان سوم اردیبهشت را به عنوان روز اصفهان جشن میگرفتند اما چند سالی است شهرداری اصفهان این روز را تغییر داده و به یکم آذر منتقل کرده است. وقتی سال ۱۳۸۳ شهرداری اصفهان طی فراخوانی از فرهیختگان کشور خواست تا روزی را برای نامگذاری و بزرگداشت اصفهان انتخاب کنند، ۲۳ […]

فرزانه مستاجران

سالهای سال مردم اصفهان سوم اردیبهشت را به عنوان روز اصفهان جشن میگرفتند اما چند سالی است شهرداری اصفهان این روز را تغییر داده و به یکم آذر منتقل کرده است.

وقتی سال ۱۳۸۳ شهرداری اصفهان طی فراخوانی از فرهیختگان کشور خواست تا روزی را برای نامگذاری و بزرگداشت اصفهان انتخاب کنند، ۲۳ نفر از فرهیختگان و اصفهان‌شناسان این مسأله را بررسی کردند و پس از جمع‌آوری دلایل تاریخی و فرهنگی، روز اول آذرماه را برای معرفی روز اصفهان مناسب دانستند.اما گویا این ادلّه ها برای شهرداری اصفهان ناکافی بوده و مسئولان شهری تصمیم گرفتند سوم اردیبهشت که روز تولد شیخ بهایی است را به عنوان روز نکوداشت اصفهان انتخاب کنند . این تاریخ همواره محل مناقشه بین انجمن دوستداران اصفهان و اصفهان دوستان با مدیریت شهری بود، چرا که مخالفان باور داشتند بنابر شواهد تاریخی و المان های موجود در میدان نقش جهان، قوس آذر به عنوان نماد اصفهان است و لازم است بر این اساس اول آذر به نام روز اصفهان مورد توجه قرار گیرد. با این حال این کشمکش ها راه به جایی نبرد تا اینکه مدیریت جدید شهری که در سال ۹۷ روی کار آمد، این مهم را مورد توجه قرار داد و اول آذر به عنوان روز اصفهان در شورای شهر مصوب شد. به همین دلیل از سال ۹۷ تا کنون روز اصفهان تغییر کرده و به ۱ آذر مبدل شده است .

البته این روز نیز مخالفان خاص خود را دارد . زیرا بر این باورند که اصفهان اردیبهشت ماه قابل توصیف نیست و تنها باید شرایطی مهیّا شود تا این شهر زیبا در این ماه  مورد بازدید همگان قرار گیرد. از طرفی دیگر طرفدارن برگزاری نکوداشت اصفهان در آذر ماه در بیانیه‌ی خود به رونق یافتن گردشگری در نیمه‌ی دوم سال اشاره کردند.

فرقی ندارد یکم آذر روز اصفهان باشد یا سوم اردیبهشت، مهم حفظ آبادی این شهر است که در سایه جاری بودن زاینده رود محقق خواهد شد . و امروز آذر قوسش را در آسمان می‌بندد تا مرغ‌های مهاجر به شهر بیایند و از سر و کول مردمی که نان خیرات آب می‌کنند بالا روند و کاش آبی در رود خانه بود تا نانی خیرات کنیم…