حلقه گمشده بین کار و بیکار

فرزانه مستاجران

ایران کشوری ۴ فصل است که با وجود اقلیم های متفاوت توانایی بهره بری اقتصادی بالایی را دارد. از یک سو به جنگل های انبوه می رسد و از سوی دیگر به کوه های سر به فلک کشیده. یک طرف ایران مملو شده از بیابان و از طرف دیگر سواحل نیلگون چشم هر گردشگری را به خود جلب میکند. یکی از مهم ترین جاذبه ها ومناطق ایران که میتوان از آن برای رشد اقتصادی بهره بری کرد،دریا و مواهب آن است . کشور ما در حدود ۵۸۰۰ کیلومتر ساحل دارد که در جنوب این سواحل به آبهای آزاد نیز راه یابی دارد.

هر چقدر از مزایای وجود دریا در کشور گفته شود باز هم کم است. اهمیت دریا از نظر سفر از راه دریا و بیرون آوردن مواد غذایی و غیرغذایی از دریا بسیار چشم گیر است. هم چنین از دیگر مزیت های دریا که به تازگی در کشورهای غربی بسیار به آن توجه می شود دریا درمانی است. دریا درمانی یکی از شاخه‌های آب درمانی در طب مکمل است که از آن برای درمان بیماری‌های مختلف جسمی و روحی استفاده می‌شود در این شیوه درمانی، درمانگران از آب دریا، ماسه‌های ساحل، جلبک‌ها و گیاهان دریایی و انواع سنگ‌ها و نمک‌های دریایی و معدنی برای درمان بیماری‌ها بهره می‌برند. اما در کشور ما مهم ترین استفاده ای که میتوان در جهت رشد بیشتر اقتصادی از دریا برد ، پرورش و بهره مندی از ماهیان و محصولات دریایی است. پرورش ماهی در قفس های دریایی، به عنوان یک روش بهینه در دهه های اخیر مورد توجه اغلب کشورهای فعال در زمینه آبزی پروری قرار گرفته است.  کشورهای شمال اروپا با بکارگیری این روش علاوه بر رونق اقتصاد موجب تأمین غذا و رفاه جوامع خود شده اند.

اما جالب اینجاست با وجود تمام این موقعیت ها هنوز مردم ایران محصولات دریایی را باید با قیمت های گزاف تهیه کنند در حالی که کشوری با ۵۸۰۰ کیلومتر مساحت دریایی باید با نازل ترین  قیمت محصولات دریایی رو به رو باشد و این محصول در دسترس همه باشد تا به عنوان رژیم غذایی مناسب در برنامه غذایی شان گنجانده شود. اما متاسفانه قیمت ماهی در کشور به خصوص در شهرهای مرکزی مانند اصفهان و تهران بسیار بالاست و اخیرا هم که برخی محصولات مانند صدف و خرچنگ به محصولات لوکسی تبدیل شده است که تنها قشر خاصی از جامعه میتوانند مصرف کنند و بازار فروش آنها در اینترنت برای مرفهان جامعه بسیار گرم شده است. البته طبق معمول همه بازار های داغ ، سوداگران و دلالان وارد عمل شده و این بازار را با تنش مواجه کرده اند. در این بین بسیاری از مسئولان بر این باورند که عرضه ماهی خارجی با قیمت های گزاف در مغازه های بالای  شهر تنها نوعی عوام فریبی است، اما در مقابل برخی از فروشگاه های اینترنتی اقدام به فروش گونه های ماهی خارجی اعم از تیلاپیا وارداتی، نروژ، هوکی و … می کنند. مگر کشور ما توان و پتانسیل پرورش چنین ماهیانی را ندارد؟ یا ماهیان دریای جنوب خودمان است که به این کشورها میرود و با بسته بندی دوباره با چند برابر قیمت به خودمان فروخته می شود؟!

البته باید گفت  با توجه به شرایط تحریم امکان ورود ماهی تازه به ایران از طریق پست هوایی وجود ندارد و بعضاً برخی فروشندگان تنها به سبب تبلیغات تجاری چنین ادعایی را مطرح می‌کنند یا محصول ایرانی را به سبب بی اطلاعی مصرف کننده با قیمت‌های بسیار بالا به اسم خارجی عرضه می‌کنند. اما باز هم جای سوال دارد که چرا از سویی باید پتانسیل های کشور مان بدون استفاده بماند و از سوی دیگر جوانان کشور از بی کاری رنج ببرند؟! به راستی حلقه گمشده بین این دو کجاست ؟