تا کی باید منتظر نتیجه مذاکرات بمانیم؟

فرزانه مستاجران

این روزها رئیس بانک مرکزی مدام از بهتر شدن اوضاع با توجه به مذاکرات وین خبر میدهد و دلیل اصلی کاهش قیمت دلار را تدابیر دولت میداند . البته عده ای اذعان داشته اند این کاهش قیمت دلار یک جو روانی است که در اثر مذاکرات وین و دلار پاشی بانک مرکزی در بازار ایجاد شده است اما همتی قویا آن را تکذیب کرده و اعلام کرده است برای مقاصد سیاسی ارزپاشی نمی‌کنیم تا قیمت‌ها در بازار ارز کاهشی شود.این در حالی است که وی هنوز معتقد است پایان دولت روحانی نرخ دلار کمتر از بیست هزار تومان و حدود ۱۵ هزار تومان خواهد بود  و در واقع دارد آخرین تدابیرش را برای اثبات این حرف به کار می برد.

البته این صحبت دور از انتظار نیست زیرا وقتی خود دولت باعث افزایش بی معنای قیمت دلار شده باشد ، خودش هم میتواند این روال را بر عکس کند! اما با تورم بر جای مانده از این افزایش قیمت دلار چه خواهید کرد؟ مسلما دولت در این مدت کم با این تورم کاری نمیتواند بکند و تورم به یادگار برای ما مردم خواهد ماند! تا شاید دولت بعدی با تدابیری و طی روند چند ساله بتواند این تورم را مهار کند و الا بزرگترین سیاست مداران و اقتصاد دانان جهان نیز یک شبه چنین تورمی را نمیتوانند کنترل و مهار کنند.

دولت‌ها در ایران معمولاًبرای مهار نرخ تورم  از روش ارزپاشی و سرکوب نرخ ارز استفاده می کنند درحالی که چنین روشی در دنیا مرسوم نیست؛ با این روش، تورم در کوتاه مدت پایین نگه داشته می شود ولی با یک اتفاق غیرمنتظره مانند خروج ترامپ از برجام، فنر تورم رها شده و با تورم بالایی رو به رو می شویم. دولت برای کنترل تورم و نرخ ارز باید نقدینگی را نیز مدیریت کند . دولت ها باید دقت داشته باشند که نقدینگی که مانند سیل ویرانگر است را در جهت بالا بردن توان تولید داخل استفاده کنند نه اینکه اجازه دهند این نقدینگی در دلالی و سوداگری به کار گرفته شود. الان بیش از۳۴۰۰ هزار هزار میلیارد تومان نقدینگی داریم که اگر قرار باشد درصدی از آن به خطا رود، به هرجایی که برود، آنجا را ویران می‌کند.

فارغ ازتمام  این مذاکرات که اکنون وجود دارد و مطمئنا مداومت خواهد داشت باید در داخل کشور برنامه جدی برای حمایت از تولید و تولیدکنندگان ایرانی داشته باشیم. امروزه  برای راه اندازی یک کار تولیدی چندین نوع مجوز باید گرفته شود که تولیدکننده را عاصی کرده است در این حالت کسی دیگر به دنبال تولید نمی رود و واردات افزایش می یابد بعد با کوچکترین مشکل، پیش بینی ها بهم می ریزد و قیمت ها از کنترل خارج می شود. یا اگر مشکلی بین ایران و یکی از کشورها بوجود بیاید و فروش نفت به مشکل بخورد، ورود ارز نفتی به کشور متوقف می شود، همه واردات تحت الشعاع قرار می گیرد و قیمت ارز نیز بالا می رود همانطور که دلار در مقطعی به ۳۲ هزار تومان هم رسید. آنوقت دوباره باید بر سر میز مذاکره ای بنشینیم که دوست نداریم و قرار داد هایی را امضا کنیم که مردم کشورمان را متضرر می کند اما چاره ای نداریم. چرا کشورهایی که وابستگی کمتری دارند تا کنون برای هیچ کاری توبیخ نشده اند ؟ چون توانایی توبیخ آنها در جهان وجود ندارد.

در حال حاضر همه مسائل اقتصادی و حتی سیاسی کشور را به مذاکرات وین گره زده ایم اما تا کی مردم کشور ما باید منتظر انواع مذاکرات باشند ؟ چرا یک سند جامع و ملی ۲۰ ساله برای خود کفایی اقتصاد نوشته نمی شود و اجرایی نمی شود تا حداقل بدانیم ۲۰ سال دیگر مردم کشورمان در یک امنیت اقتصادی به سر می برند ،بدون هیچ وابستگی ؟!