کم کاری دیپلمات ها، انزوا در بازار جهانی

فرزانه مستاجران

یکی از بزرگتریین دغدغه های کشور ما در امر تولید ، نداشتن بازار های جهانی برای محصولاتمان است. این در حالی است که بسیاری از تولیدات داخلی ما کیفیت مرغوبی دارند تا جایی که به صورت فله ای از ایران خریداری شده و با نام کشور های دیگر و در بسته بندی های جذاب به بازار های جهانی عرضه می شود اما به صورت مستقیم از ایران خریداری نمی شود. شاید فکر کنید نبود بسته بندی مناسب از مهم ترین عامل های این موضوع است اما باید گفت صنعت بسته بندی در ایران پیشرفت های قابل قبولی کرده است ولی بازار یابی جهانی محصولات ایرانی بسیار ضعیف است. به نظر شما وظیفه این بازار یابی ها به عهده مردم است یا دولت؟

همانطور که از آمار های موجود میتوان استخراج کرد، وضعیت ایران به خصوص در حوزه اقتصادی در سطح جهانی، چندان شایسته ایران و ایرانی نیست. یکی از مهمترین موضوعاتی که می تواند ایران را از وضعیت موجود به وضعیت مطلوب برساند، دیپلماسی اقتصادی است. دیپلماسی اقتصادی ایران نیازمند شناخت دقیق وضعیت موجود، اجماع نظر میان نخبگان، شناخت قواعد بازی و اعتقاد و التزام به عمل و نه شعار در سطح ملی و بین المللی می باشد. همچنین ایجاد هماهنگی میان دستگاه های سیاسی و اقتصادی و فضاسازی برای حضور بخش خصوصی و اعتقاد به آن در عرصه فعالیت های اقتصادی و اتخاذ استراتژی های مناسب، توجه به ژئوپلتیک بی همتای ایران، ارتباط شایسته با سازمان ها و نهادهای بین المللی اقتصادی، شناخت بازارهای هدف و برنامه ریزی برای فتح آن، کمک به جذب سرمایه گذاری خارجی و توجه به ایرانیان خارج از کشور است تا برآیند آن تغییر جایگاه ایران در نظام بین المللی به ویژه اقتصاد بین الملل باشد.

زمانی فصل آن بود که یک شخصیت سیاسی به عنوان نماینده رسمی کشور در یک ماشین شخصیتی و در یک اقامتگاه رسمی به عنوان سفارتخانه انجام وظیفه کند تا بتوانند اخبار و اطلاعات لازمه را به کشور ارسال نمایند و جز اینگونه فعالیت ها دیپلمات برای خود وظیفه ای را بر نمی شمرد. اما با تکنولوژی ها امروز این شرایط کم کم تغییر یافته است و قسمتی از این وظایف بر عهده تکنولوژی های ارتباطی است و از آن سو امروز باید دیپلمات دیگر به فکر تولید قدرت و مهمتر از آن تولید ثروت برای کشور مطبوعش باشد .

از این رو اگر بگوییم دیپلمات های ایران در چند سال اخیر کم کاری کرده اند ، گزاف نگفته ایم زیرا جایگاه ایران در بازار های جهانی نه تنها ارتقا نیافته بلکه روز به روز ما در انزوایی خود ساخته فرو می رویم . البته نقش تحریم های ظالمانه در این امر را نمیتوان نادیده گرفت ولی ما در کشورهایی هم چون عراق و سوریه وافغانستان هم که از لحاظ سیاسی با هم قرابت زیادی داریم نتوانسته ایم بازاری برای خود دست و پا کنیم . تا چند سال پیش وقتی به پیاده روی اربعین می رفتیم بیشتر محصولاتی که عراقی ها با آن از ما پذیرایی می کردند مطعلق به کشورهایی هم چون ترکیه و عربستان بود! مگر نه این است که ما دست دوستی با برخی کشور های همسایه داده ایم و از مال و حتی جان جوانانمان هم دریغ نکرده ایم ، پس چطور نتوانسته ایم در آن هنگام که این کشورها به ما احتیاج داشتند در قبال کمک های بلا عوضی که به آنها می کردیم چند قرار داد اقتصادی هم برای در دست گرفتن بازارهایشان تصویب کنیم تا هم اکنون جوانان کشور خودمان از بیکاری رنج نبرند؟!امید است دولت آتی به این امر توجه بیشتری کند و برخی دیپلماتها بدانند وظیفه اصلی آنها حمایت همه جانبه از حقوق مردم ایران است نه اینکه تنها به فکر گرفتن  اقامت قبل از پایان یافت دوره شان برای خود و خانواده شان باشند!