بیابان اصفهان منتظر نتیجه قول ها!

فرزانه مستاجران

۱۷ ژوئن روز جهانی بیابان زدایی است که متاسفانه در کشور ما برای این روز به خصوص، هیچ برنامه مشخصی وجود ندارد زیرا برخی مسئولانمان بر این باورند که ایران از قدیم الایام یک بیابان بوده و نمیتوان برای آن کاری کرد! در حالی که تاریخ حرف دیگری می زند . در حال حاضر که مسئولان با این بهانه می خواهند اشتباهات خود را جبران کنند کشورهای منطقه که بیابانی بیش نبوده اند در حال درختکاری هستند و به مردمشان قول داده اند تا چند سال آینده جنگل های دست ساز زیادی را ایجاد کنند.

وقتی اکوسیستمهای نواحی خشک که بیش از یک سوم کره زمین را در بر می گیرند، شدیداً در معرض استفاده بیش از حد و عدم بهره برداری صحیح از زمین قرار دارند. فقر، جنگل زدایی و تخریب جنگلها، چرای بیش از حد دامها و روشهای نامناسب و نادرست آبیاری همگی می تواند به کاهش میزان حاصلخیزی زمین بیانجامد و زمین را به بیابانی بدون ثمر تبدیل می کند. متاسفانه تلاشهایی که در راستای بیابان زدایی در گذشته صورت پذیرفته همگی به شکست انجامیده و معضل فروسائی زمین در سراسر کشور رو به وخامت گذارده است.

سال‌هاست که موضوع آب و کم آبی به مساله‌ای عمومی تبدیل شده است.  هر چند گاهی دچار توهم پر آبی و عبور از خشکسالی می‌شویم اما واقعیت آن است که  در سرزمینی که چشمه‌ها و قنات‌ها مقدس بودند و مقدس‌ترین الهه‌گان آن نگهبانان آب به شمار می‌آمدند در برهه ای از زمان این متاع ارزشمند به بدترین وضع ممکن نادیده گرفته شد و تمام منابع آن دست خوش تغییرات غیر قابل جبران شد.

تا چند دهه قبل، آب به‌عنوان کالای اقتصادی شناخته نمی‌شد و به نقش ابزارهای اقتصادی در مدیریت عرضه و تقاضای آب نیز کمتر توجه می‌شد. اما از دهه ۱۹۹۰ میلادی آب به‌عنوان کالایی اقتصادی و اجتماعی نام‌گذاری شد که از مهم‌ترین دلایل این امر می‌توان به افزایش تقاضا و کاهش در عرضه این منبع حیاتی اشاره کرد.

امروزه، مدیریت موثر و واقع‌بینانه منابع آبی در حوضه‌های آبریز به‌دلیل ضرورت رسیدگی به موضوعات چالش‌برانگیزی که بین بخش‌های عرضه و تقاضا وجود دارد، یک وظیفه اساسی برای مدیران و برنامه‌ریزان است. طی دهه‌های اخیر افزایش فاصله بین تقاضا و منابع آب تجدیدپذیر باعث شده تا بیش از پیش این مهم مورد توجه کشور قرار گیرد. با توجه به روند فعلی رشد نیازهای آبی و کاهش قابل‌توجه منابع آبی تجدیدپذیر در دهه اخیر، بسیاری از محققان بر تشدید مسائل و بحران‌های آبی در دهه‌های آینده تاکید کرده‌اند. با این حال بحران آب ایران درحال ورود به الگوی جدیدی است که تاثیرات آن بر زندگی روزمره میلیون‌ها انسان قابل مشاهده است.

این امر به راحتی در استانی مانند اصفهان که دیگر زاینده رودی ندارد قابل مشاهده است. استانی که سالها به کشاورزی معروف بوده و از محصولاتش برای تمام استهانهای کشور صادر می شده است حالا به دلیل بی تدبیری های برخی مسئولان به بیابانی لم یزرع تبدیل شده است. کشاورزان اصفهانی بارها با روش های مختلف سعی بر این داشته اند که صدای اعتراض خود را به گوش مسئولان برسانند اما متاسفانه انگار گوش شنوایی وجود ندارد . حالا ماه هاست این کشاورزان به نشانه اعتراض چادر هایی در اطراف شهر بر پا کرده اند که این چادر ها در حال حاضر محل رفت و آمد نمایندگانی از نامزدهای ریاست جمهوری و شورای شهر شده است . امیدواریم هر کدام از این عزیزان به منسب مورد نظر می رسند یادشان نرود در این چادر ها چه قول هایی به کشاورزان و بقیه مردم استان اصفهان داده اند.