سایه ای از ترس که مغفول و پنهان است

خشونت خانگی همیشه با صدا و فریاد همراه نیست؛ گاهی در سکوت و نگاه‌های سرد پنهان می‌شود و آرام‌آرام روح و روان قربانیانش را زخمی می‌کند. این زخم‌ها نه‌فقط بر پیکر افراد، بلکه بر امنیت عاطفی خانواده و آینده‌ کودکان تأثیر می‌گذارند؛ زخمی که تنها با گفت‌وگو، آگاهی و حمایت می‌توان درمانش کرد.

به گزارش سرویس اجتماعی وب سایت خبری اخبار اصفهان وقتی حرف از خشونت خانگی می‌زنیم، اغلب آدم‌ها فقط کتک یا فریاد را تصور می‌کنند. اما واقعیت این است که خشونت می‌تواند خیلی پنهان و آرام باشد؛ همان نگاه تحقیرآمیز، همان کنترلی که اجازه نمی‌دهد طرف مقابل خودش باشد یا محدود کردن پول و آزادی‌ها هم خشونت است. و همه این‌ها روی جسم و روان آدم تاثیر می‌گذارد.

کودکان و نوجوانانی که در خانه‌ای پر از خشونت بزرگ می‌شوند، ممکن است مستقیم کتک نخورند اما هر روز شاهد ترس و دعوا هستند. مغز و ذهن آن‌ها یاد می‌گیرد که دنیا جای ناامنی است، اعتماد به دیگران سخت می‌شود و گاهی اضطراب و پرخاشگری راهی می‌شود برای خالی کردن احساسات تلنبار شده.
از دید روانشناسی، کسی که در معرض خشونت است، اضطراب و افسردگی می‌گیرد، خوابش مختل می‌شود و اعتمادبه‌نفسش پایین می‌آید. برای کودکان این اتفاق می‌تواند اثر بلندمدت داشته باشد؛ مشکلات تحصیلی، گوشه‌گیری، یا حتی باور اینکه خشونت عادی است و شاید حق دارند که تحملش کنند.
مشاورها همیشه می‌گویند: هیچکس حق ندارد خشونت کند و هیچکس سزاوار خشونت نیست. حرف اول، گوش دادن بدون قضاوت است. وقتی قربانی حس کند کسی حرفش را می‌شنود و باورش دارد، قدم اول به سمت بهبود برداشته می‌شود. بعد از آن، حمایت روانی، مشاوره و حتی اقدامات قانونی می‌تواند چرخه خشونت را متوقف کند.

چیزی که خیلی مهم است، پیشگیری است. خانواده‌ها باید یاد بگیرند با مهارت‌های ارتباطی و مدیریت خشم، خشونت را از خانه دور کنند. آموزش کودکان درباره‌ حقوق خود و یاد گرفتن احترام متقابل، حتی از سنین پایین می‌تواند آینده‌ای امن‌تر بسازد.

به زبان ساده: خشونت خانگی، زخمی است که شاید پنهان باشد اما اثرش واقعی و طولانی‌مدت است. خانه باید جایی باشد که هر کسی بتواند بدون ترس رشد کند و زندگی کند. وقتی گفت‌وگو، احترام و مراقبت واقعی باشد دیگر جایی برای ترس و خشونت نمی‌ماند.

کارشناس مرکز مشاوره آرامش معاونت فرهنگی و اجتماعی فرماندهی انتظامی استان اصفهان