هر کمدی یعنی یک قدم فاصله مخاطب از اثر ایرانی!

 یکی از فیلم هایی که در حال حاضر بر پرده سینماهای کشور و شهر اصفهان است ، فیلم قسطنطنیه نام دارد ، فیلمی که اکران آن چند روزی است آغاز شده اما نتوانسته اقبال بلندی داشته باشد.

رویای رسیدن به پول و تغییر سرنوشت

به گزارش اخبار اصفهان فیلم قسطنطنیه به کارگردانی و نویسندگی کریم امینی و تهیه‌کنندگی امین‌رضا چلبیانلو ساخته شده و در ژانر کمدی قرار دارد و بازیگرانی همچون پژمان جمشیدی، نرگس محمدی، هومن حاجی‌عبداللهی، غلامرضا نیکخواه، نعیمه نظام‌دوست، علی اوجی، بیژن بنفشه‌خواه و  بازیگران ترک همچون  ایلای ارکک و مصطفی کرانتپه در آن نقش آفرینی می‌کنند.

این فیلم همزمان با آکران مرد عینکی که یک فیلم طنز است روی پرده قرار دارد اما اگر چه مرد عینکی نیز با نقدهایی روبه رو است ولی از نظر تماشاگر جایگاه بسیار بالاتری نسبت به قسطنطنیه دارد.

ماجرای فیلم از این قرار است که چند نفر با رویای رسیدن به پول و تغییر سرنوشتشان، تصمیم می‌گیرند برای زدن واکسن راهی ترکیه شوند. اما سفرشان آن‌طور که برنامه‌ریزی کرده بودند پیش نمی‌رود.

در میانه‌ی راه، پای عشق و احساسات ناخواسته به ماجرا باز می‌شود و  دروغ‌هایی که برای نجات خود می‌گویند شرایط را پیچیده‌تر می‌کند و در نهایت، گرفتار ماجرایی می‌شوند که به یک رسوایی جهانی ختم خواهد شد. اتفاقاتی غیرمنتظره که هم خنده‌دار است و هم آن‌ها را به چالش‌های تازه‌ای می‌کشاند. اما واقعیت پنهان در پشت اکران این فیلم چیز دیگری را نشان می دهد و آنهم اینکه  فیلمی که انتظار می‌رفت تجربه‌ای تازه در روایت و تصویر باشد، در عمل نتوانسته تماشاگر را با خود همراه کند و حتی بسیاری از علاقه‌مندان به سینما دیدن  آن را اتلاف وقت و هزینه توصیف می‌کنند.

عدم ارتباط گیری مخاطب با شخصیت‌های فیلم

اما به نظر می رسد که  اصلی‌ترین ضعف فیلم به فیلمنامه آن برمی‌گردد جایی که روایت بیش از حد پراکنده و بی‌انسجام است. شخصیت‌ها به‌درستی پرداخته نشده‌اند و مخاطب نمی‌تواند با آنها ارتباط برقرار کند و جالب اینکه ماجرای اصلی در میان صحنه‌های طولانی و دیالوگ‌های بی‌اثر گم می‌شود و همین موضوع باعث می‌گردد که تماشاگر خیلی زود از دنبال کردن داستان خسته شود و حتی در سالن سینما به خواب برود.

بازیگران هم  به نقش‌هایشان باور ندارند

حضور بازیگران نام‌آشنا هم نتوانسته فیلم را از این ضعف‌ها نجات دهد و جالب اینکه بسیاری از تماشاگران از خود می‌پرسند چرا هنرمندانی با سابقه، وقت و انرژی خود را برای پروژه‌ای صرف می‌کنند که نه متن خوبی دارد و نه چشم‌انداز هنری مشخصی را دنبال می کند . متاسفانه  بازی‌ها اگرچه در برخی لحظات قابل قبول‌ هستند  اما در کلیت فیلم، اثر کم‌جان و بی‌تأثیر دارند، گویی خود بازیگران هم چندان به نقش‌هایشان باور ندارند.

صرف هزینه‌های کلان تضمینی برای موفقیت یک فیلم نیست

انتظار می‌رفت فیلم قسطنطنیه با توجه به تبلیغات و تیم بازیگرانش، اثری متفاوت و جذاب باشد، اما در عمل به نمونه‌ای از فیلم‌هایی تبدیل شده که نشان می‌دهند صرفا گردآوردن چند نام شناخته‌شده و صرف هزینه‌های کلان، تضمینی برای موفقیت نیست. فیلمی که نه قصه دارد و نه ریتم و نه حتی لحظاتی به یادماندنی برای مخاطب به وجود می آورد .

واقعیت این است که تماشاگر برای لحظاتی که در سالن سینما می‌گذراند ارزش قائل است و وقتی اثری نتواند این لحظات را به تجربه‌ای ماندگار برای او  بدل کند، طبیعی است که نارضایتی خود را آشکارا بیان کند و بسیاری از تماشاگران این فیلم نیز نارضایتی خود را به وضوح پس از دیدن فیلم اعلام می کنند .

بی‌عدالتی در مصرف منابع فرهنگی

تماشاگر با دیدن این فیلم کاملا متوجه می شود که هزینه‌های قابل توجهی صرف تولید آن شده اما خروجی کار، هیچ تناسبی با این سرمایه‌گذاری ندارد و متاسفانه در شرایطی که سینمای ایران با مشکلات مالی فراوان روبه‌رو است، تولید چنین آثاری بیشتر از هر چیز نوعی بی‌عدالتی در مصرف منابع فرهنگی به شمار می‌آید.

در حقیقت عوامل ساخت یک فیلم باید بدانند که سینما صرفاً یک سرگرمی نیست بلکه باید بخشی از فرهنگ، اندیشه و دغدغه‌های جامعه را بازتاب دهد. وقتی فیلمی بدون فکر و پشتوانه تولید می‌شود، نه تنها تماشاگر را ناامید می‌کند بلکه به اعتماد عمومی به سینما نیز آسیب می‌زند و این آسیب در درازمدت باعث می‌شود بسیاری از مردم ترجیح دهند سرمایه و وقت خود را برای تماشای فیلم‌های ایرانی صرف نکنند.