به لطف فضای مجازی مردم، بی‌آنکه خود بدانند، تماشاگر فیلم کوتاه هستند
به بهانه‌ی برگزاری چهل‌ودومین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، گفت‌وگویی داشتیم با بهروز شعیبی، فیلم‌سازی که نگاه انسانی و شاعرانه‌اش در آثار بلندش چون طلا و مس، دهلیز، دارکوب و بدون قرار قبلی، او را به یکی از صداهای متمایز سینمای ایران بدل کرده است. گفت‌وگویی درباره‌ی سینمای فیلم کوتاه، اهمیت آن در زیست هنری امروز و جایگاه این جشنواره در رشد نسل تازه‌ی فیلم‌سازان.
سینمای کوتاه از دو جنبه اهمیت دارد؛ اول خاستگاه خلاق و مستقل، دوم تأثیرگذاری بر ذهن مخاطب
به گزارش سرویس فرهنگ و هنر وب سایت خبری اخبار اصفهان شعیبی افزود: «سینمای کوتاه از دو جنبه اهمیت دارد؛ یکی به سبب خاستگاه خلاق و مستقلش، و دیگر به دلیل تأثیری که در ذهن مخاطب بر جای می‌گذارد. شاید در چرخه‌ی اکران و فروش حضوری نداشته باشد، اما در چرخه‌ی تأثیرگذاری، بی‌تردید نقشی جدی و ژرف ایفا می‌کند.»
به لطف فضای مجازی مردم، بی‌آنکه خود بدانند، تماشاگر فیلم کوتاه هستند
او ادامه داد: «فضای مجازی باعث شده مردم، بی‌آنکه خود بدانند، تماشاگر فیلم کوتاه باشند. ویدیوهایی که در چند دقیقه روایتی کامل ارائه می‌دهند، هرچند در ظاهر ساده‌اند، اما از منطق سینما پیروی می‌کنند. این نشان می‌دهد سینمای کوتاه دیگر محدود به سالن‌ها نیست و در جریان روزمره‌ی زندگی مردم نفس می‌کشد.»
شعیبی با اشاره به رشد چشمگیر فیلم‌سازان جوان گفت: «نسل تازه‌ی فیلم‌سازان کوتاه با اشتیاق و دقت از تجربه‌ی دیگران می‌آموزند. همین میل به یادگیری و آزمودن، سبب شده فیلم کوتاه در سال‌های اخیر به بلوغی چشمگیر برسد؛ هم از نظر روایت و ساختار متنی و هم در جنبه‌های اجرایی و تصویری.»
او درباره‌ی نسبت فیلم کوتاه و فیلم بلند افزود: «فیلم کوتاه تنها زمانی معنا دارد که خودش باشد، نه تمرینی برای فیلم بلند. اگر فیلم‌ساز با نیت ساخت اثر بلند به سراغ فیلم کوتاه برود، هویت این قالب از میان می‌رود. فیلم کوتاه امروز زبانی مستقل یافته؛ زبانی فشرده، موجز و درعین‌حال عمیق. البته می‌تواند سکوی پرتابی برای فیلم‌ساز باشد، اما نه به بهای از دست دادن ماهیتش.»
جشنواره فرصتی‌ست برای دیده‌شدن و گفت‌وگو
شعیبی در پایان به اهمیت جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران اشاره کرد و گفت: «این جشنواره فرصتی‌ست برای دیده‌شدن و گفت‌وگو. در نبود اکران‌های منسجم، چنین رویدادی جایگاهی بی‌بدیل دارد؛ محفلی که فیلم‌سازان می‌توانند آثارشان را در کنار دیگران ببینند، سنجیده شوند و مسیر آینده را شفاف‌تر بیابند.»
او در پایان حرفهایش را چنین جمع‌بندی کرد: «فیلم کوتاه دیگر محدود به حلقه‌ای خاص از علاقه‌مندان نیست. امروز مخاطبانش گسترده‌تر شده‌اند. سینمای کوتاه نه تمرینی برای سینما، که خودِ سینماست؛ صادق، موجز و به حقیقت نزدیک‌تر از هر چیز.»
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰