آیت‌الله ناصری نمونه‌ای بارز از ساده‌زیستی، پارسایی و مردم‌داری در عرصه دین و اخلاق

سومین سالگرد درگذشت آیت‌الله محمّد علی ناصری دولت‌آبادی، استاد برجسته اخلاق و عالم دینی محبوب اصفهان، فرصتی است برای بازنگری در زندگی پربار و تأثیرگذار این شخصیت کم‌نظیر. آیت‌الله ناصری که عمر خود را وقف تعلیم، تربیت و خدمت به مردم کرد، نمونه‌ای بارز از ساده‌زیستی، پارسایی و مردم‌داری در عرصه دین و اخلاق محسوب می‌شود.

تحصیل و استادان بزرگ؛ بنیان‌گذار علمی و اخلاقی آیت‌الله ناصری

آیت‌الله ناصری در سال ۱۳۰۹ هجری شمسی در شهر دولت‌آباد برخوار به دنیا آمد. وی در محیطی مذهبی رشد یافت؛ پدرش، حجت‌الاسلام حاج شیخ محمّد باقر ناصری، از علمای برجسته آن دوران محسوب می‌شد. آیت‌الله ناصری در ۱۴ سالگی به شهر مقدس نجف اشرف رفت و دروس مقدماتی حوزه را آغاز کرد. وی از محضر استادان بزرگی همچون آیت‌الله میرزا هاشم آملی، سید عبدالهادی شیرازی، حضرت امام خمینی (ره)، سید محمود شاهرودی و سید ابوالقاسم خویی بهره برد. این اساتید، نه تنها بنیان علمی مستحکمی برای وی فراهم کردند بلکه روحیه‌ای اخلاقی و معنوی عمیق در وی نهادند که در سراسر عمرش نمایان بود.

فعالیت‌های فرهنگی، آموزشی و اجتماعی استاد ناصری

آیت‌الله ناصری علاوه بر فعالیت‌های علمی و تدریس در حوزه‌های علمیه معتبر همچون حوزه‌های علمیه حضرت ولی عصر (عج)، صاحب الزمان (عج) و نرجس خاتون (س)، مؤسس مراکزی فرهنگی و دینی متعددی در دولت‌آباد و اصفهان بود. او همچنین نقش موثر و پررنگی در توسعه مراکز درمانی داشت؛ از جمله راه‌اندازی بخش دیالیز بیمارستان‌های گلدیس در شاهین‌شهر و محمد در میمه و اورژانس شبانه‌روزی دولت‌آباد. این فعالیت‌ها نشان‌دهنده اهتمام او به ارتقای سلامت و رفاه جامعه بود و تأثیرات مثبتی بر زندگی مردم این منطقه به جای گذاشت.

میراث علمی و معنوی آیت‌الله ناصری و اهمیت آن در دنیای معاصر

آثار مکتوب و سخنرانی‌های آیت‌الله ناصری به عنوان منابع مهم علمی و اخلاقی در حوزه دین شناخته می‌شوند. از جمله آثار شاخص وی می‌توان به «آب حیات» که مجموعه سخنرانی درباره امام عصر (عج) است، «در امتداد نور» که به تفسیر آیات مرتبط با حضرت ولی عصر و آخرالزمان می‌پردازد، و «رسم بندگی» که فرازهایی از خطبه بلند حضرت امیرالمؤمنین درباره خصوصیات اخلاقی متقین را شامل می‌شود، اشاره کرد. این مجموعه‌ها نه تنها معرف جایگاه علمی او، بلکه عمق نگرش عرفانی و اخلاقی وی به آموزه‌های اسلامی است.

آیت‌الله ناصری پس از سال‌ها مجاهدت علمی و خدمات اجتماعی سرانجام در چهارم شهریور سال ۱۴۰۱ دار فانی را وداع گفت و یاد و نام او همواره به عنوان نماد اخلاق، ساده‌زیستی و مردم‌داری در اصفهان و فراتر از آن جاودانه خواهد ماند.

اهمیت پاسداشت و ترویج آموزه‌های اخلاقی برای توسعه جامعه

یادآوری و احترام به چنین شخصیت‌هایی موجب تقویت فرهنگ اخلاقی جامعه می‌شود؛ بویژه در دنیای امروز که ضرورت بازگشت به آموزه‌های انسانی و اخلاقی بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. آثار و سیره عملی آیت‌الله ناصری می‌تواند چراغ راهی برای پژوهشگران، روحانیون و نیز تمامی کسانی باشد که در جستجوی رشد معنوی و تعالی فردی هستند.
در نهایت، پاسداشت این اسوه اخلاق و فعالیت‌های فرهنگی‌ـ‌علمی او، نه تنها به عنوان یک وظیفه دینی بلکه به عنوان یک ضرورت علمی و اجتماعی برای استمرار فرهنگ انسانی در ایران معاصر به شمار می‌آید.