زن ستیزی با تصویب قانون حل نمی‌شود

مساله امنیت زنان و به طورکلی زن ستیزی موضوعی نیست که درچارچوب لایحه قانونی ومقررات حل شود. مسئله امنیت زنان مسئله کلی است که باید به طور کلی وجامع حل شود. این مسئله از حیث فرهنگی، حقوقی و ذهنیت بخشی از جامعه ایران باید مورد بررسی جامع قرارگیرد.

به گزارش اخبار اصفهان ; صالح نیکبخت یک حقوق دان است وی در گفتگو با ما گفت: هنوز بخشی از مردم جامعه ما حضور زنان در اجتماع و اشتغال به کار و همچنین نوع پوشش آنان به صورت تابو درآمده را برنمی‌تابند و اساسا حقی برای حضور زن در جامعه قائل نمی شوند. چنانکه اگر به نوعی برای افرادی همچون خانم الهه حسین نژاد که اخیرا حادثه دردناکی برایش پیش آمد ، این بخش از جامعه که اندک هم نیستند از جهت مخالف برخورد کرده و در مقام ذیحق مدعی می‌شوند نباید با آن پوشش در جامعه حضور می‌یافت.

به همین جهت ذهنیت جامعه برای امنیت جانی و روانی زنان و حضور آنها در جامعه و اشتغال به عنوان نیمی از جمعیت کشور فراهم نیست بطورکلی ما دامیکه تغییرات فرهنگی گسترده وپایدار درجامعه به وجود نیاید اذهان بسته هم باز نمی‌شود. دارندگان این باورها حاضر نیستند زندگی اجتماعی زنان را بویژه سهیم شدن آنها در مسائل مختلف اجتماعی از جمله فعالیت اجتماعی ، کار وحتی رای دادن جز در مواردی که به سود آنان باشد ‌بپذیرند .

بخش دوم از ذهنیت جامعه ایران ذهنیت روشنفکران، تحصیلکردگان، افراد فهمیده وکسانی است که درک درست از تحولات اجتماعی وفرهنگ ملی و آموزهها آئینی دارند. این افراد برای زنان شخصیت ویژه قائل اند و معتقدند وظیفه زن تنها حضور در آشپزخانه و فعالیت در چارچوب محیط خانواده نیست. این ذهنیت که قابل احترام است و در سطح جهان جامعه به این جهت می رود با برخورد سخت و تند بخش نخست مواجه می‌گردد و در موارد بسیاری آنها را متهم به غرب زدگی وشیفتگان فرهنگ بیگانه می‌کنند.

این موضوعی است که روشنفکران را از یک قرن پیش مورد اعتراض و گاهی تحقیر قرار می‌دهند به این جهت امنیت زنان در جامعه در بین دو لبه قیچی تحولات اجتماعی و ذهنیت بسته قرار گرفته و زمینه را برای برخوردهای ددصفتانه با زنان فراهم می کنند . به همین جهت موضوع حضور زنان در جامعه، تقریبا همراه با فقدان امنیت آنان بوده و چنانکه در مورد اخیر که به آن اشاره شد حتی اینگونه افراد پوشش و رفتار زن را نپذیرفته و برای آنها این زمینه فراهم می شود که با ویدئوهای خود ذهنیت بخش نخست جامعه را به مردم تلقین نمایند.

اینجاست که برای تامین امنیت زنان در جامعه نمی توان برای هر زن یک محافظ وکار آگاه به کار گمارد .کار به آنجا می‌رسد که در قرن ۲۱ و بیش از ۱۰۰ سال بعد از اینکه اینگونه مسائل در جوامع و حتی در کشورهای عمدتا مسلمان حل شده و پاسداری از امنیت زنان در جامعه با دیدگاه‌ها و فرهنگ آنها فراهم می شود. این امنیت چنانکه به آن اشاره شد با تصویب قانون، و اظهارنظرهای تاسف آور در مورد برخورد بازنان و زن ستیزی فراهم نمی شود .

بهتر است امنیت زنان معطوف به ایجاد فرهنگی شود که مردم ذهنیت لازم را برای این امنیت ، فراهم کنند و ذهنیت بسته ای که در مورد زندگی زنان در جامعه وجوددارد تلطیف شود .ضمنا امنیت زن نه تنها در جامعه بلکه در خانواده هم از بین رفته و مهم ترین مساله در این مورد این است که با آن ذهنیت نه تنها به امنیت زنان احترامی نمی‌گذارند، آن را هم با رفتارهای خود لگدکوب می‌کنند.

متاسفانه از منظر حقوقی این حق برای افرادی وجوددارد که از بین بردن امنیت زنان و حتی تعرض به جان آنان توسط افراد خانواده بویژه پدران که دارای آن ذهنیت بسته هستند به خود حق می دهند که نه تنها حضور زنان در جامعه را محدود کنند بلکه با میل و نظر خود حیات آنها را نیز سلب ‌کنند . چنانکه بارها اتفاق افتاده است، مربوط به بخش خاصی از جغرافیای کشور ما نیست.

پدران و گاهی برادران و دیگر افراد ذکور خانواده به بهانه اینکه فلان خانم به حیثیت خانوادگی آنها آسیب وارد کرده است در مقام سلب حیات آنها برآمده و‌چون قانون برای قتل دختران توسط پدران مجازاتی پیش بینی نکرده و تنها محدود به آسیب زدن به امنیت اجتماعی است، زمان اندکی حبس به بعنوان مجازات برای قاتلان تعیین می‌شود.

درموارد هم اگر قتل توسط غیر پدر صورت گیرد پدر ارتکاب قتل را به عهده می‌گیرد تا قاتلان واقعی از مجازات قتل رهایی یابند. چنین افرادی که حیات فرزندان خود را به خطر می اندازند آنها را تشجیع می کند که با افتخار خود را همراه آلت قتاله دخترانشان به مراکز پلیس معرفی می کنند و مدعی شوند که آنها از شرف خانوادگی خویش دفاع کرده اند.