چشمان بسته به روی نابینایان جامعه

فرزانه مستاجران

با دلهایی روشن سوار بر اسب سفیدشان می شوند تا جای خالی چشمان سیاهشان را حس نکنند و در دنیایی سیر می کنند که برای ورود به آن باید شرایط خاصی داشت. ۲۳ مهر ماه روز جهانی این عزیزان روشن دل است که دنیا اطرافشان دل انگیز است به شرط اینکه ما روشن چشمان ،سیاهش نکنیم!

مسلما هیچ نابینایی احتیاج به ترحم بقیه جامعه نداشته و نخواهد داشت زیرا خداوند متعال به جای دو چشم بینا به این عزیزان مناعت تبعی داده که حتی میتوانند بقیه جامعه را نیز از لحاظ روحی به آرامش دعوت کنند. نام گذاری چنین روزی نه از سوی جلب ترحم برای این عزیزان بلکه برای جلب توجه به تفاوت این افراد با بقیه جامعه است . تفاوت هایی که نیازمند شناخته شدن از سوی بقیه مردم  دارد تا شاید در طرز رفتارشان با نابینایان اندکی اثر گذار شود.به همین دلیل  این روز به خاطر بزرگداشت قوانین نوشته شده برای روشندلان است. جان کلام این قوانین  این است که نابینا هم عضوی از جامعه متمدن است و حقوق اجتماعی مصرحی دارد و به جای ابراز ترحم حقوق او را باید رعایت کنیم. باید بدانیم عصای سفید می تواند ضامن جان و سلامت یک نابینا باشد. اگر عصای سفید را نبینیم این ماییم که نابیناییم و اگر فردی نابینااست  دست خود او نبوده این نابینایی در عین بینایی از آن دست ندیدن هاست که سزاوار سرزنش است.

اشتغال، ادامه تحصیل، تردد در شهر و امورات رفاهی و معیشتی جزیی از احتیاجات هر فرد است که مسلما نابینایان نیز جز افراد جامعه هستند و باید این نیازهای اولیه برای آنها نیز از سوی جامعه فراهم شود. اشتغال و نبودن کار مناسب از مهمترین و اصلی ترین دغدغه نابینائیان است که در بیشتر مواقع این دغدغه و مشکلات مورد بی توجهی قرار می گیرد .البته شاید اکنون بگویید برای افراد عادی هم شغل پیدا نمی شود و کارفرمایان توانایی پرداخت حقوق شان را ندارند چه برسد به اینکه فردی نابینا به دنبال اشتغال باشد! آری کاملا درست است زیرا  با وجود بیکاری شایع در سطح جامعه دیگر کسی به فکر اشتغال نابینایان نیست اما باید گفت این قشر بیشتر از بقیه افراد به شغل مناسب احتیاج دارند زیرا هزینه های زندگی و درمان این افراد خیلی بیشتر از یک فرد معمولی است ضمن اینکه نابینایان هر شغلی را هم نمی توانند انجام دهند و حتما باید در مکان هایی به کار گرفته شوند که با توجه به وضعیت جسمانیشان کارایی لازم را داشته باشد.

به نظر می رسد خیابان هایی که افراد بینا به دلیل نبود امکانات رفت و امد مانند خط عابر پیاده و پل عابر در آن تصادف کرده و به راحتی جان خود را از دست می دهند، جای امنی برای نابینایان نباشد. یکی از مشکلات اصلی  نابینایان عدم وجود امکانات لازم برای تردد در سطح شهر است. ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﺣﻖ اﺳﺘﻔﺎده از تمامی اﻣﮑﺎﻧﺎت رﻓﺎﻫﯽ ﻣﻌﻤﻮل در ﺟﺎﻣﻌﻪ را دارﻧﺪ آﻧﺎن بایستی بتوانند به مانند دیگر شهروندان در استفاده از  ﭘﯿﺎده روﻫﺎ، ﺧﯿﺎﺑﺎنها و وﺳﺎﯾﻞ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺗﻮﺑﻮس و نیز اﻣﺎﮐﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﻣﺮاﮐﺰ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ و ﻣﺬﻫﺒﯽ دارای حقوقی برابر و فرصتهایی یکسان باشند. اما متاسفانه این حقوق به هیچ وجه رعایت نشده است. در جامعه امروزی ما  نابینایان روشندلانی هستند که همواره مشکلات فراوانی دارند و اگرچه هنوز انتظارات و خواسته های این قشر برآورده نشده است اما آنان همچنان از اهداف خود بازنمانده اند و به تحصیلات عالی و دیگر فعالیت های روزانه ادامه می دهند.جان کلام این است که نابینا هم عضوی از جامعه ماست که باید از حقوق برابر با بقیه افراد جامعه برخوردار باشد.